به صفحه بی جان و بی رنگ تلفن نگاه می کنم
همچنان تلخ تر از من تاریخ و ساعتی است
که مرا بدون درک کردنی , حتی به اندازه یک ثانیه , پشت دروازه های خاکستری انتظار
زجر کش می کند
گویی که نبوده ام اصلا کسی هم مرا در ذهن ندارد
چقدر دوست دارم که لختی بیاسایم به این امید که کسی
لحظه ای مرا در یادبرای خودم یاد کند
خدایا این دوست داشتن برای من هم درک ناشدنی تر از آنچه هستم شده
گویی همه دنیا برایم پرسشی است
بی پاسخ
گنگ نرم و سخت
سهل وممتنع
نمی دانم کس دیگری هم اینگونه هست یا نه اما
این را می دانم که هستی من در اینجا نا تمام می ماند اگر
دوستت ندارم تو را
بی جان بی روح چون سنگ دل بمانم
یادم کن یادت باشم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر