برای زمانیکه فکرم درگیر و دار چهر چرخه های رنگ و وارنگ این دنیا می چرخد
برای روزها و شبهایی مانند هم گذشته
رفته بر باد یا مانده در ذهن
دوستانی هستند که با آمدن و رفتنشان تنم می لرزد که مبادا با نازک نسیمی
سر سوزن اخمی
یا به اندازه بال شاپرکی
تا برخاستن قاصدکی گمنام
گم کنم همه داشتنم را با همه دوست داشتنم را
نکند تکه ای از آنچه به جا میماند در پس ذهن گنگ و کورم
بدست فراموشی روزانه ام اسیر باشد
نکند تا به لب جوی رسم تشنه نباشم
نکند یاد تو نبودن برایم اسان شود
نکند
دوستانم را می گویم به همه
آنچه در این همهمه مبهم تنهایی ها در گوشها میپیچد مینشند
آنچه در زمزمه تنهایی ها می شنود باد
آنچه با خود داد میزنیم در دل
بر رختان اشک شود وقت فراغ
نشود تا کمکی نم نم
بارانی
نشود تنها شویم که کابوس باز میگردد وقت تنهایی وقت بیداری و خواب
دوستانم را میگویم
دوست بهر تاریکی نیست بهر تنهایی نیست بهر هرجایی نیست
وقت با هم بودن یاد کن
شاید که دگر بار بر رخش بوسه زدن تنوانی
شاید اگر بریزی سیل اشک دگر نشونی که بیا با من
وقت تنهایی ها مان
دوست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر