تکیه داده ام پشته ی روزگار خستگیها را به دیوارهای نمناک اجری سرد کوچه ای خاموش و خاکستری ….
میلرزد دستانم از سردی این شب و به هم میسایم و ها میکنم بلکه شاید دوباره برگردد خونهای رفته به دستانم.
آه چه روزهای گرمی داشت این کوچه
کورسویی چشمک میزند هنوز در ته کوچه
خیال بافیهای من و صدای گذران باد از لابلای کاغذهای حیران کف کوچه و رفتگان بلند پروازشان که گرفتار میله های پنجره های این
خانه ها شده اند
چقدر سرد شده این راهروی نشیمن همنشینم
این سکوی دیروزهای ما
یادت هست ؟
هنوز خاکستر سیگارهایم اینجا پرسه میزنند
هنوز روزهای امیدواری دلم را برایم زمزمه میکنند
نیش خندشان ازارم میدهد
بلند میشوم بلکه جایی گرمتر پیدا کنم
بالای کوچه دو تن در هم میپیچیند...گرم و نرم به هوای بودنی از جنس دیروزم
هنوز شاخه های دلم سبز بودند
خوش بحالتان
مرگ را همین جا میخواهم
به ارزوی یک تن شاد بک لب خیس بوسه یک مرگ اسان بی درد
با یادت....
نمیدانی این دیوار ها چقدر نامهربان شده اند
چه اندازه برایم غریبگی میکنند
وقتی که مشتهایم میخورد بر تنشان
نامرد شده اند دیروز میلرزیدند
امروز خونم میریزند
چقدر دلم هوای یک بوسه کرده یک اغوش یک ….یک نگاه بدون حاشیه و مستقیم در چشمانت
ای دیروز من فردای همه عمرم
گاهی یک نفس تا تو بیشتر فاصله نداشتم
گاهی بی نفس هزار سال
گاهی یک تن بودمت
گاهی نبودم چیزی بجز یک تو
چه روزهای کوتاهی رفتند و این شبهای خواب برده ی کسل مانده اند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر